Yıllar sonra konuşmayı reddetmek

Psikiyatri kliniği 1.gün

Doktor: Arkadaşın vefat etmiş sanıyorum.
İç sesim: Arkadaştan çok daha ötesiydi, sizin için anlamak zor olur, kaldıramazsınız falan, üzülürüm. Ayrıca sanıyorum ne lan.
Doktor: Aranızda duygusal bir şey de varmış herhalde ve arada onunla alakalı gerçek olmayan şeyler görüyormuşsun.
İç sesim: Ne salak bir şeysin Allah için. Gerçekten bildiğine emin olduğun şeyler için herhalde, sanıyorum gibi şeyler söylenmez, nasıl o okulu bitirdin sen?
Doktor: Bazı testler yapacağız, sonrasında burada kalabilirsin belki.
İç sesim: İstediğin testi yap ve sonunda beyaz odalar varsa burada eğer beni onlardan birine yatırın, aynı noktaya bakıyım sürekli, gözüm açık uyuyum orada.

İki aya yakın konuşmadan odada kaldım arada o aklı yetmeyen doktora görünerek.

Psikiyatri kliniği son gün (sayemde son oldu)

Ben: Çıkmak istiyorum artık.
Doktor: (Şaşkınlıkla bakarak) Sonunda konuştun ve ilk söylediğin şey buradan gitmek istediğn, peki iyileştiğine nasıl emin olacağız?
Ben: Emin olamazsın. Buradan çıktıktan sonra gerçekten delirmeyeceğimi bilemezsin, çıkıp gittikten sonra kendime bir şey yapmayacağımdan emin olamazsın ama burada da tutamazsın, çünkü hasta olduğuma dair bir şey yok.
Doktor: Biri uzun süre konuşmazsa eğer ilk söylediği şey en çok istediği şeydir. Gözetim altında olacaksın ama buradan çıkabilirsin.


Ve yıllar sonra yeniden konuşmamaya inat ettim ben, sebepsiz yere, aslında birden çok sebebi var, sonunda konuştum çünkü karşımda en çok konuşmayı istediğim adam vardı. İyi ki de vardı, hep de olsun zaten, bir yerlere gitmesin. O olmadan her şey daha da zor olur hem.