Beyaz kağıda üç beş cümle ve yeniden hayata!

Hayatımda ikinci kez aynı yerden istifa ediyorum ama ilk defa mutsuz olduğum için bir yerden ayrılıyorum. Daha öncekiler ya proje bittiği için bitmişti ya da başka yerlere gitmek için ayrılmıştım. Bu sefer ise gerçekten yapmak istediğim iş için mücadele etmeye gidiyorum. Süreç belki yorucu olacak ama yapmam gereken şey bu. Bazı yollar dönüp dolaşıp aynı yere çıkar benimkisi de böyle bir durum. Olmadı diye üzülmezsin, çaba harcamadım diye üzülürsün ve bunu yapmayacağım. Yenilmeyeceğim çünkü vazgeçmeyeceğim.

ip koparsa ince çizgiyi geçmemeliyim

Doğumum kolay olmuş, tabii hatırlamıyorum, nasıl hatırlıyım ki zaten güvenli bir yerden garip bir yere gelmenin şaşkınlığı vardı üzerimde. Neyse işte kolay doğmuşum ama doğana kadar olan sürecim hiç kolay değilmiş, (gerçi annem hamile olduğunu 3. ayında öğrenmiş ve oraya kadar kolaydı da sanıyorum. Zaten hayatımda da hep belli bir dönem rahat oldu. Sonrası ise hep zor kararlar, vazgeçişler, ayrılmak zorunda kalmalar ve yıkılmalar. Belki de verdiğim bütün kararlar yanlıştı. Okuduğum üniversite ve bölüm başta olmak üzere. Belki de gidip öğretmenlik okumalıydım ve kolay hayatı seçmeliydim, tamam o da kolay değil ama en azından ne olacağım belli sonunda. Şimdiyse ne olacağım ne yapacağım nereye gideceğim hiç belli değil. Hele de anne olmak isterken. Hiçbir işe yaramıyor gibi hissediyorum, kendi hayatıma bile kararlar veremiyorken, kendi hayatıma bile yön veremiyorken, kızıma veya oğluma nasıl yardımcı olabilirim ki?

Ben birgün kızıma her şeyini kendin yaptın, ben bir şey yapamadım demek istemiyorum, o tek başına kalsın istemiyorum ve artık tek başıma mücadele edip, yorulmak, yıkılmak, ayrılmak zorunda kalmak, istediğim şeylerden vazgeçmek istemiyorum.

Kış olsa ama hep güneşli olsa istiyorum hayatım...